دوازده ماهگی ...

سلام...

این روزها همش دارم پارسال این موقع رو به یاد میارم... روزهای سختی که میرفتیم بیمارستان میلاد و تا برمیگشتیم خونه شب بود ...

کلاس و صف نوبت دکتر سونوگرافی ... نوارقلب جنین ...

خیلی سخت میگذشت ...بابایی امیرعباس هرهفته که میرفتیم همش میگفت ... بابایی چرا نمیای... بیا دیگه تا اینجا هستیم....

و چقدر زود یکسال شد ...

امیرعباس کوچولوی ما فقط چند روز دیگه تا تولدش مونده تقریبا یازده روز دیگه ...

پارسال این روزها فقط من شاهد شیطنت ها و شلوغی هاش بود ...

اما حالا همه شاهد هستند...

از دیروز همش تمرین ایستادن میکنه ... وقتی می ایسته همش دست میزنم و بهش میگم ماشاالله ماشاالله...

حالا خودش هم عادت کرده که دست بزنیم وقتی می ایسته خودش دست میزنه و میخنده و ذوق داره...

چقدر دلم میگیره وقتی به مادرهایی فکر میکنم که بخاطر مشکلات زندگی مجبور شدن برن سر کار و این لحظه های قشنگ رو شاید هرگز نبینن ... تا به خودشون میان بچه شون نشسته...چهاردست و پا میره ... می ایسته ... راه میره ... دندون در میاره.... و بزرگ میشه ...

خداروشکر میکنم که میتونم لحظه لحظه این روزهای شیرین رو ببینم...

خدا ان شاءالله همه نی نی کوچولوهارو حفظ کنه نی نی مارو هم حفظ کنه امین یا رب العالمین...