سلام بعد مدتها

سلام

خیلی وقته دیگه سراغ نی نی وبلاگ نمیام 

اصلا هربار میام همه چی اینجا جدید شده 

الان هم اومدم بگم امیرعباس جمعه گذشته یعنی 7 ابان به لطف لگدی که پسرعموش توی دهنش زد اولین دندونش افتاد و متاسفانه چه خاطره تلخی شد براش.

کلی گریه کرد اصلا توقع نداشت دهنش پر خون شده بود و کلی هم ترسیده بود. بالاخره کلی اونشب روضه براش خوندیم و توضیح دادیم اما بی فایده بود با گریه و غصه و ناراحتی خوابید. یه کاسه داشتیم در داره دندونش رو گذاشتم اون تو که فردا فرشته ها براش جایزه بخرن.

صبح دیدم نیست. ازش پرسیدم گفت که گذاشته زیر بالشت سرش طبق چیزهایی که توی کارتن ها دیده بود که دید که خبری از جایزه نیست.

با ناراحتی گفت پس چرا برام جایزه نگرفتند.

منم کم نیاوردم گفتم جای دندونت رو عوض کردی پیدا نکردن من گذاشته بودم تو کاسه و خلاصه بعدازظهر براش کادو گرفتم هم از طرف خودم و باباش هم از طرف فرشته ها....

دو شب بعدش داییش اومد ببینش که دندونش افتاده بهش گفت که دومی بیفته برات کادو میگیرم و از شانس بد دایی جان کمتر از یکربع بعدش دیدم امیرعباس شاد و خندان اومد که بله دایی گفت دومی بیفته جایزه میگیره اینم دومیش....

و الحمدالله دومی به خیر و شادی افتاد.

و این روزها خیلی خوشحاله که بعد مدتها میتونه درست غذا بخوره.

اخه امیرعباس پشت دندون هاش از سه ماه قبل دندون دراورده کامل کامل شده و الان درحقیقت خیلی هم بی دندون نشده.

البته اینم بگم به دو تا مامان ها پیام دادم عکس پسرهای بی دندون شون رو برام بفرستن بهش نشون بدم بفهمه که این طبیعیه و همه بی دندون میشن.

یادش بخیر اون موقع ما کوچیک بودیم هرکدوم یه روز بی دندون میومدیم مدرسه...

و این روزها بچه های بخاطر این مصیبت کرونا از همه چی محروم شدن.

از مدرسه و درس و همکلاسی گرفته تا خیلی از خاطرات خوشی که میتونستند این روزها داشته باشن.

بخصوص بچه های ما که کلاس اول رو هم اینطوری گذروندند که میتونست شیرین ترین سال زندگی و درسشون باشه.

بازم شکر که تابحال به خیر گذشته.

ان شاالله به زودی تمام بشه و به زندگی عادی برگردیم.

هرچند مطمین هستم وقتی زندگی به حالت عادی برگرده بازم ما همون ادمها میشیم و یادمون میره که اینهمه مدت از دیدن هم بوسیدن هم دست دادن به هم و خیلی چیزهای دیگه محروم بودیم.

خدایا کمکمون کن شاکر باشیم همیشه و راضی به رضای تو